Emirates Stadium to stadion Arsenalu Londyn, usytuowany w północnym Londynie, przy Ashburton Grove, w Holloway. Został oddany do użytku w lipcu 2006 roku. Ten gigantyczny obiekt może pomieścić ponad 60 tys. osób, co sprawia, że jest to drugi pod względem wielkości stadion w Premiership [tylko Old Trafford Manchesteru United jest większy]. W fazie planowania budowy i w jej trakcie, stadion znany był pod nazwą Ashburton Grove. W październiku 2004 roku Arsenal podpisał umowę sponsorską z liniami lotniczymi Emirates, na mocy której nazwa stadionu została zmieniona na Emirates Stadium. Całość inwestycji pochłonęła niebotyczną sumę 390 milionów funtów.

Stadion Arsenalu jest konstrukcją cztero-kondygnacyjną. Trybuny są zadaszone, ale samo boisko nie. Obiekt został zaprojektowany przez architektów z firmy HOK Sport, za konsultację do spraw budowy odpowiedzialna była firma AYH, a firmą budowlaną było Buro Happold. Stadion zaprojektował Sir Robert McAlpine.

Górna i dolna kondygnacja to standardowe miejsca siedzące. W sezonie 2006-07 ceny biletów dla dorosłych wahają się od 33 do 66 funtów na większość spotkań "kategorii B" i od 46 do 94 funtów na spotkania "kategorii A" [z najlepszymi teamami w Anglii]. Z kolei bilety sezonowe kosztują od 885 do 1,825 funtów.

Przyjemność siedzenia w Rzędzie środkowym, znanym także jako "Poziom Klubowy", kosztuje najdrożej [zasiadają tam także działacze klubowi]. Do dyspozycji jest 7,139 krzeseł, do których "prawa" sprzedawane są na okres od roku do czterech lat. Koszt takiej przyjemności to od 2,500 do 4,750 funtów za sezon! W cenie tej zawarte są wszystkie mecze Arsenalu na własnym stadionie, rozgrywane w ramach Premiership, Carlig Cup, FA Cup i Champions League. Wszystkie miejsca zostały wyprzedane już w maju 2006 roku.

Jest jeszcze jedna kondygnacja, najmniejsza. Składa się ze 150 loży po 10, 12 i 15 miejsc. Maksymalna liczba widzów na tym poziomie to 2,222. Ceny loży zaczynają się o 65 tys. funtów. Posiadanie miejsca w loży daje uprawnienia do oglądania każdego spotkania Arsenalu na własnym stadionie, w ramach Premier League, FA Cup, Carling Cup i Champions League. Najbardziej ekskluzywnym miejscem jest tzw. "Diamentowy klub." Aby móc się tam znaleźć trzeba zostać zaproszonym, wykładać na każdy mecz 25 tys. funtów i tyle samo płacić raz do roku. Bilety te uwzględniają korzystanie z prywatnej kanapy, "bezpłatnej" restauracji i baru, miejsce parkingowe i specjalną obsługę. Członkowie klubu mają również możliwość podróży na europejskie wyjazdowe mecze samolotem piłkarzy.

Boisko ma wymiary 105 x 68 metrów, co sprawia, że jest ono największe w całej Premiership. Trawą pokryte jest 113 x 76 metrów. Tunel dla piłkarzy znajduje się po zachodniej stronie obiektu, tuż pod miejscem na główną kamerę telewizyjną. Kibice gości mają miejsca w południowo wschodniej części stadionu, na niższej kondygnacji. Ilość miejsc może być zwiększona z 1500 do 4500, udostępniając miejsca za południową bramką. Kolejne 4500 można uzyskać przyznając przyjezdnym miejsca na wyższej kondygnacji. To sprawia, że maksymalna ilość miejsc dla kibiców przeciwnych drużyn to 9000 [Przepisy mówią o 15% na puchary, takie jak FA Cup i Carling Cup.

Górna kondygnacja jest w pewnych miejscach "ścięta", aby możliwym było dostanie się na stadion jak największej ilości światła i powietrza. W północno-zachodniej i południowo-wschodniej części trybun znajdują się dwa gigantyczne telebimy. Władze klubu rozważają zbudowanie jeszcze trzeciego w części północno-wschodniej.

Nowy stadion oddaje cześć poprzedniemu, słynnemu i cudownemu Highbury. Biura klubowe nazwane są "Highbury House", znajduje się tam też znane popiersie Herberta Chapmana, legendarnego managera Arsenalu. Dwa mosty biegnące nad torami kolejowymi zostały nazwane Clock End i North Bank, na pamiątkę trybun Highbury. Słynny zegar wiszący na Clock End również został przeniesiony na Emirates Stadium.

5 października 2004 roku kibice dowiedzieli się, że nowy stadion Arsenalu będzie nosił oficjalną nazwę Emirates Stadium, po tym jak władze Kanonierów podpisały kontrakt z liniami lotniczymi Emirates opiewający na, bagatela, 100 milionów funtów. Taka nazwa stadionu ma oficjalnie figurować przez kolejne 15 lat. Kontrakt zakłada również noszenie przez The Gunners koszulek z logiem sponsora przez 8 sezonów, począwszy od sezonu 2006/07.

Nazwa stadionu jest często skracana do prostego "The Emirates", a niektórzy kibice ciągle operują nazwą Ashburton Grove. Podobnie było z poprzednim stadionem Arsenalu - nikt nie mówił Arsenal Stadium, ale po prostu Highbury.

Według przepisów UEFA stadion nie może być oficjalnie nazywany Emirates Stadium podczas spotkań, ponieważ Emirates Stadium nie jest oficjalnym sponsorem Ligi Mistrzów. W podobnej sytuacji jest Allianz Arena w Monachium. UEFA preferuje nazwę Ashburton Grove lub Arsenal Stadium.

Arsenal zaczął zastanawiać się nad budową nowego stadionu w drugiej połowie lat 90', gdyż ówczesny stadion, Highbury, miał pojemność tylko na 38,419 osób, kiedy wszystkie miejsca przerobiono na siedzące. To niewiele, porównując ze stadionami innych klubów o podobnej sytuacji finansowej. Przebudowa Arsenal Stadium nie wchodziła w grę - nie było na to po prostu miejsca. Również znalezienie odpowiedniego miejsca pod budowę okazało się zdaniem karkołomnym.

Klub rozważał zbudowanie nowego obiektu przy autostradzie M25, ale tylko w ostateczności. Bardziej preferowanym rozwiązaniem było znalezienie odpowiedniej lokacji w Islington. Rozważano nawet możliwość przenosin na Wembley Stadium, ale w końcu wycofano się z tego pomysłu.

W końcu Arsenal wybrał odpowiednią lokację - przy Ashburton Grove. Miejsce to znajduje się zaledwie 500 metrów od Highbury, więc lepiej chyba być nie mogło. Plany budowy ogłoszono już w 1999 roku i planowano ją zakończyć 4 lata później. Niestety, tego terminu nie udało się osiągnąć z powodu przeciągających się projektów stadionu i problemów finansowych. Arsenal musiał wykupić tereny pod budowę przy Ashburton Grove, należące do kilku instytucji. To słono kosztowało.

Pomimo obecności Arsenalu na Islington od ponad 80 lat, lokalni mieszkańcy i grupy biznesowe sprzeciwiały się budowie nowego stadionu. Budowa stała się głównym problemem lokalnych wyborów w 2006 roku. Liberalni demokraci stracili swoje miejsca w kilku okręgach i wszystko miało już zależeć głównie od burmistrza. Londyńska policja postawiła kolejny problem, a mianowicie autobusy z kibicami miały parkować tylko pod Sobel Sports Centre, a nie w podziemnym parkingu stadionu. Oprócz tego 14 ulic miało być zamykane w dniach rozgrywania spotkań. Wszystkie te postulaty miały służyć zdrowiu i bezpieczeństwu kibiców i mieszkańców okolic Emirates Stadium. Bez spełnienia powyższych wymogów stadion w ogóle nie mógłby zostać otwarty.

Budowę stadionu rozpoczęto w lutym 2004 roku. Oprócz tego rozpoczęto budowę dwóch mostów nad linią kolejową Northern City, łączącą stadion z Dayton Park. W sierpniu 2005 roku sama konstrukcja była gotowa. Zmieszczono się w terminie i w wyznaczonym wcześniej budżecie. Do lutego 2006 90% miejsc na trybunach zostało wyprzedanych, a do czerwca 2006 kolejne 10%. Ceremonia instalacji pierwszego krzesełka miała miejsce 13 marca 2006 roku z udziałem Abou Diaby'ego. Test świateł stadionowych został przeprowadzony 25 czerwca, a dzień później ustawiono bramki.

Emirates Stadium został oficjalnie otwarty przez księcia Philipa, w czwartek, 26 października 2006 roku. Wcześniej mówiło się, że Królowa Elżbieta II przeprowadzi ceremonię otwarcia, ale w związku z jej problemami z plecami nie była w stanie pojawić się na uroczystości.

Zanim stadion uzyskał licencję, odbyły się na nim 3 "wydarzenia", z nie do końca zapełnionymi trybunami. Pierwsze odbyło się 18 lipca - był to Dzień Otwarty. Kolejnym był trening, który obejrzało 20 tys. kibiców [20 lipca]. Trzecim wydarzeniem, 22 lipca, był pamiętny mecz - Dennis Bergkamp Testimonial, którym to pożegnano genialnego Holendra.
A oto pozostałe "kamienie milowe" w historii naszego stadionu:
- Pierwszy mecz w ramach FA Premier League odbył się 19 sierpnia 2006 roku, przeciwko Aston Villi. Piłkarz gości - Olof Mellberg strzelił gola jako pierwszy. Spotkanie było dramatyczne, gdyż Kanonierzy cały czas atakowali, a wyrównujący gol nie wpadał. W końcu, w ostatnich minutach meczu, Gilberto Silva zdobył gola na 1:1. Arsenal musiał czekać aż do 23 września, aby odnieść swoje pierwsze ligowe zwycięstwo na Ashburton Grove - podopieczni Wenger pokonali ekipę Sheffield United 3:0.
- Pierwszy meczem w europejskich pucharach było spotkanie z drużyną Dinama Zagrzeb. Zawodnik przyjezdnej drużyny - Eduardo da Silva, otworzył wynik. Później jednak Kanonierzy zdołali strzelić 2 gole [Ljungberg, Flamini] i ostatecznie The Gunners wygrali 2:1.
- Pierwszym międzynarodowym spotkaniem na The Emirates było towarzyskie spotkanie pomiędzy Brazylia i Argentyną, 3 września 2006 roku. Brazylia wygrała wtedy 3:0.
- Największą publiczność - 60,132 ludzi, zgromadził mecz przeciwko Reading [3 marca 2007], w którym to Kanonierzy wygrali 2:1.

Koszt projektu, czyli 390 milionów funtów, powiększony jeszcze o dodatkowe wydatki, które klub musiał ponieść, wydawał się bardzo trudny do zrealizowania. Arsenal nie mógł bowiem liczyć na jakiekolwiek dofinansowanie z pieniędzy publicznych. Od początku przedsięwzięcia klub borykał się z trudnościami finansowymi, a prace wstrzymano wkrótce, po ich rozpoczęciu. Budowę wznowiono dopiero po otrzymaniu 260 milionów funtów kredytu, od konsorcjum banków, którym przewodził Rogal Bank of Scotland. Arsenal czerpie również fundusze z dodatkowego źródła: część ulicy Lough Road oraz terenów wokół nowego stadionu została wydzierżawiona pod budownictwo. Ponadto Highbury zostało przekształcone w tereny mieszkaniowe. W tych 3 miejscach ma powstać ponad 2000 mieszkań. 15 milionów funtów to kolejny wkład kapitału, pochodzący od firmy cateringowej Delaware North, która podpisała 20 letni kontrakt na obsługę cateringową stadionu. Inne dochody to umowy ze sponsorami: Nike i Emirates.

Dyrektor generalny Arsenalu - Keith Edelman powiedział, że nowy stadion powinien podnieść dochody klubu z 115 milionów funtów do około 170 milionów, co pozwoli zmniejszyć dystans do innych wielkich klubów, takich jak Manchester United.

Wszystko to oznacza jednak, że Arsenal ma wiele długów do spłacenia. W sierpniu 2005 roku klub oznajmił, że zamierza zamienić kredyt bankowy na obligacje. Wypuszczono 13,5-letnie obligacje na sumę 210 milionów funtów. Była to pierwsza tego typu operacje przeprowadzona przez europejski klub piłkarski. 31 maja 2006 dług klubu wynosił 262,1 mln. funtów, co oznaczało wzrost zobowiązań o 100 milionów funtów.

Do stadionu Emirates można dojechać kilkoma liniami metra oraz autobusami. Stacja metra Arsenal jest najbliższa północnej części stadionu, od południa dojdziemy zaś od stacji Holloway Road - jednak tylko w dniach, kiedy rozgrywane są mecze. Stacja Dayton Park jest zamknięta w dni meczowe, gdyż metro nie jeździ tam w weekendy i po 9 wieczorem. Następne pobliskie stacje to: Finsbury Park oraz Highbury i Islington. Są one oddalone około 10 minut spacerem od stadionu. Nie poleca się dojazdu na Emirates Stadium samochodem, gdyż w dni meczowe obowiązują surowe ograniczenia w ruchu już godzinę przed oraz godzinę po meczu. Stadion jest otwarty dla posiadaczy biletu na 2 godziny przed meczem. Podzielony jest na 4 części: pomarańczową i niebieską od strony północnej oraz żółtą i zieloną w części południowej. Sklep klubu "The Armoury" oraz kasy biletowe znajdują się obok części żółtej. Stadion jest obsługiwany przez elektroniczny system sprzedaży biletów. Członkowie klubu wchodzą na obiekt po okazaniu kart członkowskich. Pozostali kibice kupują jednorazowe bilety. 

 

Highbury to część dzielnicy London Borough of Islington, znajdującej się w północnym Londynie.

Arsenal Stadium był zlokalizowany na Highbury, i stąd jego popularna nazwa. W tym roku Arsenal przeszedł na nowy obiekt, blisko Ashburton Grove. Stary Highbury Stadium zostanie przekształcony w budynki mieszkalne.

Na Highbury składa się kilka miejsc:
- Finsbury Park, północne Highbury
- Holloway, zachodnie Highbury
- Islington i Canonbury, południowe Highbury
- Newington Green, południowo-wschodnie Highbury
- Stoke Newington, wschodnie Highbury

Highbury było częścią majątku Tolentone, o którym wspomniano w Domesday Book. Dom Dworski był usytuowany we wschodniej części Hornsey Road, blisko skrzyżowania z Seven Sisters Road. Po upadku tego dworu nowy został zbudowany w 1271 roku na południowym wschodzie. Był on inny niż poprzedni, ponieważ był usytuowany na wzgórzu, został nazwany Highbury, od strefy która nosiła taką nazwę.

Prawo własności zostało dane Alicii de Barrow, która w 1271 roku przekazala je do Priory of St John of Jerusalem, również znane jako Knights Hospitallers in England. Lord Priory, który był zamożny zbudował dwór Highbury jako pokaźny, kamienny budynek z folwarkiem i stajnią.

W 1381 oku podczas buntów chłopów Jack Straw doprowadził dwudziestotysięczny tłum awanturników, którzy "obrażeni na zamożność i arogancję"Rycerzy Hospitallers, zniszczyli dwór Highbury. Robert Hales, który schronił się w Tower of London został pojmany i ścięto mu głowę na Tower Hill. Jack Straw i kilku jego towarzyszy wykorzystali umiejscowienie tymczasowej centrali; wrak dworu pozostał znany przez następne 500 lat jako Zamek Jacka Strawa- niegdyś pub, teraz mieszkania- Whitestone Ponds, Hampstead, które zostały tak nazwane po swoich pół-legendarnych przywódcach buntów.

Highbury House pozostawał własnością rycerzy St John, aż do momentu zarekwirowania go przez Henryka VIII w 1540 roku. Ziemia była własnością dynastii dopóki Parlament nie zaczął jej sprzedawać w 17-stym stuleciu.

John Dawes, majętny makler, nabył zamek Jacka Strawa, łącznie z otaczającym go 1 km2 ziemi. W 1781 roku za cenę Ł10 000 wybudował Highbury House, tam gdzie stał Dwór Highbury. Przez następne 30 lat budynek zyskiwał nowych właścicieli. Pierwszym z nich był Alexander Aubert, a później John Bentley. Ziemia w okolicy Budynku Highbury została wystawiona na sprzedaż w 1794. Po roku 1894 Budynek Highbury, wraz z pozostałościami gruntów został przekształcony w szkołę. W końcu w 1938 roku Budynek Highbury został zniszczony i od strony Leigh Road zostały wybudowane mieszkania.

W 1740 roku otworzono mały bar [pub], w którym podawano mocne piwo i ciasta.

W 1770 roku William Willoughby wziął w posiadanie Pub Highbury, i bardzo zwiększył jego popularność. Powiększył go i wprowadził kilka istotnych udogodnień[między innymi umożliwił gościom grę w popularne wówczas Bat and trap, rozbudował ogrody]. Pub mógł zaopatrywać w posiłki 2000 osób. Miały tu miejsce liczne koncerty, potańcówki i było to jedno z najpopularniejszych miejsc spotkań w Londynie.

W 1865 roku znacznie rozbudowano pub. Znalazły tu miejsce: platforma taneczna, przebudowany teatr, pantomima, sala muzyczna i wiele innych rzeczy. W tym okresie pub przeżywał chwile sukcesu. Po zamieszkach wywołanych przez studentów ze Szpitala Bartaw w 1869 roku, ludzie zaczęli skarżyć się na pub, przez co ten tracił swoją popularność. W konsekwencji, w 1871 roku została mu odebrana licencja na organizowanie potańcówek.

W 1794 roku na Highbury składały się: Highbury House, Highbury Hill House, Pub Highbury i Plac Highbury, który został zbudowany na terenie dzierżawionym przez Johna Dawesa. Według planu zamierzano stworzyć Albert Park, o powierzchni 1 km2, który miał znajdować się pomiędzy ulicami: St Paul's Road/Balls Pond Road, a Seven Sisters Road. Natomiast 111 000 m2 gruntu, gdzie teraz znajdują się Highbury Fields miało pozostać nieużytkami i dopiero w 1869 roku, wraz z inną ziemią, stworzono Finsbury Park o powierzchni 465 000 m2. Reszta terenu została przeznaczona na cele budowlane.

Obszar rozwijał się w dwóch etapach: w latach 1870-tych zbudowano dużo willi w stylu włoskim w południowej części Highbury. Następnie w północnym Highbury znalazł swoje miejsce rynek, koło którego wybudowano kolejne domy. Następne domki budowano aż do 1918 roku, ale sytuacja uległa zmianie po II wojnie światowej.

Podczas II wojny światowej Highbury było ostro bombardowane przez rakiety typu V-1. Na przykład 17 czerwca 1944 roku jedna z rakiet V-1 uderzyła w Highbury Corner i Hotel. Zginęło wtedy 26 ludzi, a rannych zostało 150 osób. To miejsce nie zostało nigdy odbudowane; zasadzono tam drzewa i posiano trawę.

Po II wojnie światowej rozpoczęto wielkie odbudowywanie zniszczeń, które były efektem bombardowań. Kilka willi nie zostało już odbudowanych. Podczas bumu mieszkaniowego z początku lat 80' mieszkańcy okolic Highbury byli coraz zamożniejsi. Władze zaczęły sprzedawać wielkie wille prywatnym deweloperom, którzy dysponowali sporymi zasobami finansowymi, aby ci odrestaurowali je. Na przykład w 2004 roku władze Islington odsprzedały 4 budynki na Highbury New Park za 1 milionów funtów każdy.

 

Arsenal Stadium był stadionem piłki nożnej w północnym Londynie, którego gospodarzem był Arsenal Football Club w okresie między 6 września 1913, a 7 maja 2006. Miejsce to było powszechnie znane jako Highbury, a nazwa ta pochodzi od miejsca Londynu, w którym stadion jest położony. Kibice i władze klubu nadały mu również nieoficjalną i sentymentalną nazwę The Home of Football.

Arsenal Stadium został wybudowany w 1913 roku w miejscu terenów rekreacyjnych nowego collegu. Był dwukrotnie przebudowywany: Po raz pierwszy w latach 30' [z tego okresu pochodzi część wschodnia w stylu Art Deco oraz część zachodnia], a drugi raz na przełomie lat 80' i 90' według raportu Taylora. Wtedy to zmniejszono nieco pojemność obiektu, co niestety ograniczyło dochody klubu z biletów.

Dlatego też w 2006 roku klub przeniósł się na większy Emirates Stadium, Highbury czekała zaś całkowita zmiana przeznaczanie - miejsce to miało stać się pięknym kompleksem apartamentów. East i West Stand zostały ujęte w tym projekcie.

Przez 90 lat swojego istnienia stadion Highbury był nie tylko domem dla Arsenalu. Odbywały się tu mecze angielskiej reprezentacji, oraz półfinały FA Cup, jak również inne wydarzenia sportowe, na przykład zawody baseballowe, bokserskie i krykieta. W 1932 roku przywrócono nazwę Arsenal pobliskiej stacji metra.

Stadion został wybudowany w 1913 roku, kiedy to Woolwich Arsenal przeniósł się z Manor Ground w Plumstead na Highbury, dzierżawiąc tereny rekreacyjne należące do St John's College of Divinity za kwotę 20,000 funtów. Stadion został wybudowany szybko, jeszcze latem tamtego roku. Obiekt został zaprojektowany przez szkockiego architekta Archibalda Leitcha [zaprojektował on w tamtych czasach jeszcze wiele innych stadionów]. Postawiono pojedynczą trybunę po stronie wschodniej, a pozostałe były połączone. Budowa kosztowała bardzo dużo pieniędzy jak na tamte czasy, bowiem aż 125,000 funtów. Kiedy stadion został otworzony, nie był on jeszcze całkowicie wykończony. Pierwszym meczem na Highbury w sezonie 1913-14 było spotkanie z Leicester Fosse w ramach rozgrywek II ligi. Mecz ten wygrali Kanonierzy 2:1 [Tommy Benfield zdobył pierwszego gola na nowym obiekcie, a George Jobey był pierwszy piłkarzem The Gunners, który tego dokonał]. Pierwszy mecz reprezentacji Anglii odbył się tam w 1920 roku.

Niewiele pozostało z oryginalnego projektu Leitcha, gdyż prawie wszystko przebudowano w latach 30' XX wieku. Pierwszą zmianą było wybudowania trybuny West Stand, zaprojektowanej przez Claude'a Waterlowa Ferriera i Williama Binniego w stylu Art Deco. Otworzono ją w 1932 roku. W tym samym roku, 5 listopada, lokalna stacja metra została nazwana Arsenal [wcześniejsza nazwa to Gillespie Road]. Rozebrano również główną trybunę zaprojektowaną przez Leitcha - East Stand. Nowa East Stand, podobnie jak West Stand, zbudowana była w stylu Art Deco. Jej postawienie znacznie przekroczyło budżet na ten cel przeznaczony - klub był zmuszony wydać aż 130,000 funtów, podczas gdy West Stand kosztowała "zaledwie" 45,000. Kolejnymi innowacjami było zadaszenie North Bank, a na południowej trybunie zainstalowano, słynny już, zegar, przez co trybuna została ochrzczona The Clock End.

Przez kolejne 50 lat stadion zmienił się niewiele, choć podczas II wojny północna trybuna została zbombardowana i trzeba było przeprowadzić jej odbudowę. Dachu nie odbudowano aż do 1956 roku. Oświetlenie zainstalowano w 1951 roku, a pierwszym spotkaniem przy sztucznym oświetleniu był mecz towarzyski z Hapoel Tel Aviv 17 października tamtego roku. W 1964 zainstalowano podgrzewanie murawy.

Na początku lat 90' opublikowano raport Taylora na temat tragedii Hillsborough. Według niego wszystkie stadiony miał mieć wyłącznie miejsca siedzące. W 1992 zburzono trybunę North Bank, która dotychczas była miejscem dla najbardziej zagorzałych i fanatycznych kibiców. Rok później na tym miejscu była już nowa trybuna, ze wszystkimi miejscami siedzącymi. Przebudowano również Clock End, jej dach i krzesełka.

W dniu ostatecznego zamknięcia, stadion składał się z 4 niepołączonych ze sobą trybun, wyłącznie z miejscami siedzącymi. Boisko znajdowało się w linii północ-południe z trybunami North Bank Stand i South Stand [znaną przede wszystkim jako Clock End] na końcach. Wzdłuż boiska znajdowały się trybuny The East Stand i The West Stand [są one przykładem brytyjskich trybon w stylu Art Deco]. W East Stand mieściły się biura klubowe, a korytarze były wyłożone marmurem. Trybuna ta wychodziła na Avenell Road. Ta część stadionu jest tak architektonicznie niezwykła, że została uznana za zabytek II stopnia.

Highbury mogło pomieścić 38,419 osób [12,500 na North Bank; 11,000 na West Stand; 9,000 na East Stand i 6,000 na Clock End]. Wszystkie miejsca były siedzące. W częściach południowo-wschodniej i północno-zachodniej znajdowały się 2 gigantyczne ekrany JumboTron firmy Sony. Główne wejścia na stadion prowadziły od Gillespie Road, od Avenell Road i od Highbury Hill.

Przed powstaniem raportu Taylora i erą trybun z miejscami wyłącznie siedzącymi, North Bank i Clock End miały większą pojemność, dlatego też na stadionie pojawiały się tłumy ponad 60-tysięcznej publiczności. Najwięcej ludzi pojawiło się 9 marca 1935 roku [73,295 osób], kiedy to Arsenal rozgrywał mecz z Sunderlandem. Spotkanie zakończyło się wynikiem 0:0.

Arsenal Stadium znany był przede wszystkim ze swojego małego boiska [100x67 metrów] i bardzo dobrze utrzymanej murawy. Warto wspomnieć, że zarządca stadionu Arsenalu - Steve Braddock i jego następca - Paul Burgess, kilkukrotnie zdobyli tytuł dla Najlepszego Zarządcy Roku [FA Premier League Groundsman of the Year].

Po przebudowie według wytycznych Taylora pojemność stadionu spadła do 38,419 miejsc. Sukcesy klubu spowodowały, że podczas każdego spotkania obiekt był wypełniony po brzegi. Logicznym było, że klub zechce jakoś temu zaradzić. Zdecydowano się na opuszczenie Highbury, gdyż przebudowa tego stadionu byłaby zbyt trudna i droga.

Podczas ostatniego sezonu na Arsenal Stadium [2005/06] klub przeprowadził wiele akcji promocyjnych, upamiętniających to niezwykłe miejsce. Zawodnicy występowali w bordowych koszulkach, takich samych jak w pierwszym sezonie [1913/14]. Na stadionie uhonorowano wiele osób i wydarzeń ważnych dla historii Arsenalu. Przykładami niech będą: Kits day, London Derbis Day, Arsene Wenger Day i Dennis Bergkamp Day. Ostatnim meczem na stadionie Highbury było spotkanie w ramach FA Premier League przeciwko Wigan Athletic [7 maja], które to Kanonierzy wygrali 4:2. Thierry Henry zdobył wtedy Hat Tricka.

Po zamknięciu stadionu, Arsenal zaczął wyprzedawać wiele rzeczy ze starego Highbury. Kupić można było między innymi kawałki boiska, części bramek, a nawet biurko George'a Grahama. Zaprzestano sprzedawać krzesełka, gdyż wykryto, że są w nich pewne ilości toksycznego kadmu.

Po przenosinach na Emirates Stadium, Arsenal Stadium jest przebudowywany na apartamenty według projektu zwanego Highbury Square. Trybuny North Bank i Clock End zostały już wyburzone, a słynny zegar został przeniesiony na nowy, wielki stadion. East Stand i West Stand nie zostaną zburzone, a jedynie zmodyfikowane na potrzeby mieszkalne. Na boisku powstanie ogród. Apartamenty mają być gotowe na 2010 rok. 

Pierwsze mecze Royal Arsenal rozgrywał na przysposobionym do tego celu polu Isle of Dogs. Potem przeniósł się na wojskowy poligon, a następnie na Sportsman Ground. W 1888 roku, kiedy teren ten został podtopiony, piłkarze grali na Manor Field, przemianowane na Manor Ground.

"Stadion" nie miał trybun, dla kibiców pożyczano więc wagony z fabryki broni. Na boisku było pełno błota, a pod murawą był kanał ściekowy. W 1890 roku wynajęto Invictia Recreation Ground w Plumestead. Tam były już ławki dla kibiców i szatnie dla zawodników. Po trzech latach właściciel gruntu nie chciał jednak przedłużać wynajmu i władze Arsenalu postanowiły wykupić Manor Ground. 

Przez następne 20 lat stadion modernizowano i dobudowywano trybuny. Niekiedy mecze oglądało nawet 20 tyś ludzi. Potem jednak dla Arsenalu nastały ciężkie czasy, w 1910 roku widownia spadła do 11 tyś ludzi. W tym samym czasie na Chelsea przychodziło 28 tysięcy osób. Od bankructwa Arsenal uratował Henry Norris, który kupił klub, a trzy lata później przeniósł go na Highbury. Ostatnie spotkanie na Manor Ground odbyło się 26 kwietnia 1913 roku. Wówczas Arsenal zremisował z Middlesbrough 1:1, przy zaledwie trzy tysięcznej widowni. Dziś jest ona częścią dzielnicy przemysłowej.

Pełna nazwa: Manor Ground
Miejsce: Plumstead, London, England
Otworzony: 1888
Zamknięty: 1913
Zburzony: 1913
Właściciel: Woolwich Arsenal
Dzierżawcy: Woolwich Arsenal (1888-1890, 1893-1913)
Pojemność: Nieznana